به نام خدا

 گزارش دوران پیشدادی میهن ما حکایت از آن دارد که نخستین دودمان پادشاهی ایران زمین مهابادیان بوده اند که پایتخت فرمانروایی آنان نیز مهاباد بوده اشت؛شهر کوچکی که امروز در حاشیه کویر نمک خاطرات هزاران ساله اش را مرور می کند!به دیگر سخن این شهر کوچک دیرینه شهری در این میهن است که باید پاس دیرینگی اش را داشت و لااقل نامش را بر جای دیگر نگذاشت!

گاه و گهی در پگهی با نگهت شادم کن

بیش و کمی گرچه دمی از غمت آزادم کن

یا که مرا با لب و رو از همه سو جلوه مکن

یا که شبی با رطبی از لبت آبادم کن

به نام خدا

نام شهر من مهاباد است و این نام پیشینه ای بس دراز مدت دارد.مهاباد به یک روایت ماخوذ از نام بانویی از خاندان رستم دستان یعنی ماه بانو یا مهین دخت بانو است که همراه برادر خود میلاگرد و دلداده اش برزو(نوه رستم) به حفر قناتی اقدام می کنند(که هنوز هم آب دهی دارد و از کاریزهای قدیمی کشور به شمار است) و آب آن به نسبت یک و سه(یعنی نسبتی که هنوز هم مورد عمل است) میان برادر و خواهر تقسیم می شود.در این باره در یادداشت های دیگرم سخن خواهم گفت ولی بسیار جای تعجب است که رضا خان به خود اجازه داده است که این پیشینه تاریخی را نادیده بگیرد و شهر سابلاغ(ساوجبلاغ مکری) آذربایجان را به این نام بخواند.