بسمه تعالی
«شهر من،مـه آبــاد»
از مه آبـادم من
شهر برزو،شهر مه بــــانو
شهر خفته بر کنار جو
شهر بر پا شده دردور زمان
در دلش راز هزاران ساله
بر تـنـش زخـم گذار
میوه ی آمدنی پر زامـید
از دم زادن خود تا اکنون!
***
از مه آبادم من
شهر خـوابیده به دشت
شهر لم داده به دیوار کویر
شهر تفتیده زتـابیدن شید
با دلی پر زستم های زمـان
سرخـوش از پــیروزی
جـان به در بردن هـا
پشت دشمن همه بر خاک زده
***
از مه آبادم من
شهر انجیر و انار
شهر پر از رمه ها
شهر آواز خموش شتران
خون دل از رفته ز کف
شاد دست آمده ها
گر چه از کوره رنج
همه سرشار ز شور بودن!
***
از مه آبادم من
کودکی هایم را
همه با آن بودم
نوجوانی هایم
خوش کنارش بگذشت
شد جوانی و جدایی آمد
من از او دور شدم
دل ولی پیشش بود!
***
از مه آبادم من
ننه و بابایم
زاده این شهرند
دده و گاگایم
زاده این سامان
ریشه در آن دارم
برگ و باری گر هست
آب از این خاک خورد!
***
از مه آبادم من
شهر هوتی و چلوق
سار زرد انجیر
شهر دم جنبانه
شهر شانه سرها
بلبلان کوچک
پاخترهای قشنگ
که مهاجر هستند!
***
از مه آبادم من
کوچک اما پر جان
نام هند کوچک
خود نشانی است از این
یادگاری ز دوران شتر
ساربانهای بزرگ
رهنوردان ره دور و دراز
که شتر همدمشان
***
از مه آبادم من
نوجوانی هزاران ساله
تا که می بیند چشم
رد این شهر کهن
می نوازد دیده
فرصتی می باید
تا نگاهی ز پی جستن آن
من به شهنامه کنم!
***
از مه آبادم من
و از این خاک برون آمده ام
گر چه دورم از آن
فرصتی گر بشود
من سبکبال هوایش بکنم
چون رسم نزدیکش
حال دیگر دارم
سرخوش از بوی دل انگیز وطن!
***
از مه آبادم من
گویشم شیرین است
پله نه،ارچین است
له شدن چیست؟
پیلیچش گوییم
خواهر من ،دده است
و برادر ،گاگا
ساده می گویم و پر مهر و صفا
غلامحسین خورشیدی
«عارف»
25/10/1385
تصحیح: 3/1/1386
کلمات کلیدی:
به نام خدا
«مه آباد»
از مـــه آبـــادم مـــن ، یـــادگــاری دیـرین ،
از زمـــانــــی بــــس دور ، دورتــر از تـاریخ !
*****
آنچـــه مـــردم گـــوینـــد ، از مـه آباد کهن ،
همــه اش اسطـــــوره ، داستـــانــی زیبـــا !
*****
دده و گــاگـــایـــی ، آن یکـــی مـــه بـانـو ،
ایـــن دگـــر میــلاگـــرد ، هـر دو اما هم دل!
*****
دســت ها در هـــم شــد ، کنــده شد کاریزی ،
زان روان شـــد نهــــری ، رنـــگ اشک دیده !
*****
آب کـــاریـــزی را ، بهــــرکـــردنــد به هم ،
ســــه بــرابــرخــواهــر ، یــک بـرابـر گاگا !
*****
بهــــر گــاگـــا از آب ، در همــان نــزدیکی ،
روستـــــایــــی را زاد ، نــــــام آن میلاگرد ،
*****
بهــــر خــواهـــر ، امــا ، راهــــی رفتن شد ،
ســوی دشتـی دورا ، پــاک چهــر و خوش دل !
*****
بیــــل بــــرزوی دلیـــر ، راه بـــر رفتن آب ،
بیمــه از خســتیــــدن ، بــی امــان باز نمود !
*****
آن خـــروشـــان گـــویـی ، پی خاکی پرجان ،
سرزپا نشـناســـان ، دشـــــت را مــی بلــعد !
*****
آمـــد و آمــد و تـــا ، یــافـت آن گم شده را ،
جفــت شــد بــا خـاکــش ، زاد زان "مه آباد" !
*****
اینــک ایــن ســـوختــه دل ، اهــل ماه آبادم ،
دشــت بـــرزیـــن پیشــم ، یـادگـار از بـرزو !
*****
مـردمـــی گـــرداگـــرد، یـــادگــاران کهـن ،
مـی تپـــد دل هـــاشـــان ، بهــر بـالا رفتن !
*****
روزگــــاری شــایـــد ، بــاز هـــــم مه آباد ،
سبـزو آبــــاد شــــود ، تــــر زهــــر آبادی !
*****
از کجــــا مــــی دانــــی ، دور بـاشد روزی ؟
کـــه نگینـــی بــاشـــد ، میــهنـم ، ایران را !
*****
چشـــم داریــم بـــه ره ، همـه دل ها بی دل ،
کـــه بیـــابیـــم ، مگــر ، آن شکــــوه رفته !
غلامحسین خورشیدی
«عارف»
84/2/14
کلمات کلیدی:
